Książka powstała – jak pisze autorka we wstępie – jako przejaw „buntu przeciwko konserwatywnej postawie osób odpowiedzialnych za leczenie i edukację, a także marnowania potencjału wielu dzieci i spychaniu ich na margines życia społecznego tylko dlatego, że nie potrafią się komunikować.” Pomimo iż została wydana w 2005 roku – nie straciła na wartości.
Autorka – jako praktyk – opowiada o swoich doświadczeniach w pracy z niemówiącymi dziećmi z autyzmem i swoim tytułowym „programie”, zainspirowanym pomysłami Shoplera na rozwijanie sfer funkcjonowania dziecka, teorią Delacato oraz dwiema metodami wykorzystującymi pismo. Pierwszą z nich jest – dostosowana przez autorkę do własnych potrzeb – metoda Domana. Pomysł nauki czytania od globalnego przez sylaby do pojedynczych liter jest godny uwagi. Kontrowersyjna jest natomiast, metoda ułatwionej komunikacji, polegająca na podtrzymywaniu ramienia, przedramienia bądź ręki osoby piszącej (najczęściej) na klawiaturze. Z czego wynikają kontrowersje wokół tej metody – przeczytaj, na przykład, tutaj.
Autorka – jako praktyk – opowiada o swoich doświadczeniach w pracy z niemówiącymi dziećmi z autyzmem i swoim tytułowym „programie”, zainspirowanym pomysłami Shoplera na rozwijanie sfer funkcjonowania dziecka, teorią Delacato oraz dwiema metodami wykorzystującymi pismo. Pierwszą z nich jest – dostosowana przez autorkę do własnych potrzeb – metoda Domana. Pomysł nauki czytania od globalnego przez sylaby do pojedynczych liter jest godny uwagi. Kontrowersyjna jest natomiast, metoda ułatwionej komunikacji, polegająca na podtrzymywaniu ramienia, przedramienia bądź ręki osoby piszącej (najczęściej) na klawiaturze. Z czego wynikają kontrowersje wokół tej metody – przeczytaj, na przykład, tutaj.
Nawet jeśli nie wierzymy w autentyczność tekstów pisanych metodą UK (autorka zamieszcza wiele z nich), godne uwagi są jej przemyślenia, spostrzeżenia i pomysły. Wydaje się mieć zdroworozsądkowe podejście do terapii dzieci nie tylko z autyzmem, ale ogólnie – problemami komunikacyjnymi.
Pozycja bogata jest w praktyczne pomysły. Ten, z którego skorzystam w pierwszej kolejności, dotyczy nauki wskazywania. Palec wskazujący malujemy lakierem do paznokci lub wkładamy do rękawiczki z wyciętym na niego miejscem.
Książkę przeczytałam z wielką przyjemnością.
Maria Walczakowska – Dutka, Program nauki komunikacji dla dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005